Rozdział 1

Drżałam w łóżku, nie z zimna, jakie panowało w pokoju, ale z niepokoju. Bałam się, że mnie napadną, jak napadli na...

Nie myśl o tym, skarciłam się w myślach.

Nie znosiłam tego, że musiałam spać sama w pokoju. Zresztą, każda spała sama w pokoju, ale potrzebowałam teraz towarzystwa. Przynajmniej wiedzy, że nie jestem sama w pokoju.

Obudziłam się już o czwartej w nocy i od tej pory nie śpię. Bałam się każdej nocy, każdej chwili ciemnego nieba z wieloma gwiazdami. Nie wiedziałam, czemu się boję. Może wiedziałam, że to nastąpi w nocy, jak tamten wypadek? Może i mówili, że nie znano dokładnej godziny, ale czułam, że nie mógł być to ranek.

Włączyłam telewizor, który był w pokoju, żeby odciąć się od strachu.

- Wiadomość z ostatniej chwili – mówił mężczyzna w garniaku. - W lesie blisko Los Angeles znaleziono ciało młodego mężczyzny. Umarł poprzez rozszarpanie przez zwierzęta, a dodatkowo przez utracenie sporej ilości krwi. Jego ciało jest w trakcie rozkładu, więc przebywał w lesie parę dni, góra tydzień. Policja szuka świadków oraz kontaktu z rodziną zmarłego chłopaka

W pewnej chwili pokazali, jak mógłby chłopak wyglądać i krzyknęłam ze strachu. Zerknęłam na godzinę. Jest szósta...

Znów spojrzałam w ekran telewizora i rzuciłam w niego poduszką, krzycząc i płacząc. Wzięłam drugą poduszkę i łkałam do niej.

- Rose! - krzyknęła Pauline w piżamie, kiedy wpadła do mojego pokoju. Tuż za nią stała Bella z Natalie. - Co się stało?

Od razu pobiegły do mnie, przyklękając. Bella pogłaskała mnie po głowie, a potem zerknęła na telewizor, który był głośno puszczony. Teraz jednak nie pokazywali chłopaka, tylko mówili o wybuchu jakiegoś budynku.

- On... - szepnęłam. - Nie żyje.

Mówiłam to dość spokojnie, jakbym się do tego przyzwyczaiła, ale to nie tak. Bałam się o niego, bo mimo wszystko go kochałam.

- Jaki „on”? - skrzywiła się Natalie.

- Joshua! Mój były.

Rozpłakałam się na dobre. A potem podniosłam błyskawicznie głowę, zderzając ją z głową Belli. Syknęłyśmy obie z bólu, ale ja wyszłam z łóżka i podeszłam do komody. Wyjęłam z niej książkę ze wstążką. Z małego piórniczka wyjęłam złocony długopis z podobną wstążeczką. Podeszłam do Natalie ze smutnym uśmiechem.

- Przykro mi, że tak zaczęły się twoje urodziny... - zaczęłam, a potem postarałam się o lepszy uśmiech. - Najlepszego, staruszku!

Dziewczyna przyjęła moje starania bardzo dobrze. Posłała mi złoty uśmiech i przytuliła mnie. Odebrała prezenty, rozwiązując je od razu. Był to pamiętnik, który był sporo warty i wyglądał jak te pamiętniki z dawnych lat. Jak jakaś księga. A złocony długopis też był sporo wart, ale odkąd moi rodzice nie żyli, miałam na koncie sporą sumkę.

Odkąd rodzice nie żyli...

- Może to nie jest coś, o czym od zawsze marzyłaś... - zaczęłam.

- Pamiętnik? Lubię pisać o różnych rzeczach, Rose – odrzekła. - A teraz, jak sądzę, będziemy mieć wiele fajnych historii, które zapiszę i opowiem dzieciom i wnukom.

- No nie – jęknęła Bella. - Będziesz zrzędzić, czuję to. Wiesz, dokąd cię dziś zabieramy?

Rzuciłam Belli krótkie spojrzenie, które miało ją ostrzec, że jak powie, to ją zabiję, ale nie bała się mnie. W sumie nie ona, tylko Pauline.

- Do dyskoteki – powiedziała z dumą Pauline. - Klub nocny „Black Lion”.

Westchnęłam zrezygnowana. Spojrzałam ostatni raz na ekran telewizora, który zrobił się czarny. Bella wyłączyła go pilotem.

Poszłyśmy po kolei do pokoi dziewczyn, żeby poszły po prezenty dla dziewczyny. Bella kupiła drobniutki i delikatny naszyjnik, który wyglądał, jakby go oplatały miliony cienkich lin. A w centrum jego był średniej wielkości rubin. Pauline kupiła zaś bluzeczkę z napisem „Big Time Rush” i bransoletkę z logo.

- Jejku, dziękuję wam, dziewczyny. Nie wiem, co powiedzieć – mówiła Nat.

Dziewczyna potem zaszyła się w pokoju, nosząc na sobie prezenty dziewczyn i pisząc w pamiętniku. Mówiła, że chce opracować jakiś fajny początek. I gadała, że miała nadzieję, iż coś się wydarzy tej nocy.

Bella ze mną oglądała Zmierzch. Ten film sprawił, że coraz częściej myślałam o chłopaku. Bella nawet nie zauważyła, jak łzy zapełniły mi oczy, a potem powoli spłynęły po policzkach. Przez cały film komentowała Bellę Swan, że powinna od razu wiedzieć, że Ed to wampir, a nie...

Pauline za to położyła się na dywanie w salonie i gadała ze swoim chłopakiem, Chrisem. Niedawno mieli kryzys, a teraz jakoś szło im dobrze. Jednak zdziwiło mnie, że nie pisnęła nic o dyskotece. Zwykle go brała, a teraz...

- To pa – rozłączyła się bez żadnych czułości.

O dwudziestej zaczęłyśmy się przygotowywać. Wzięłam czerwoną sukienkę do połowy ud. Pomalowałam usta na ten sam kolor, a włosy delikatnie pofalowałam. Popsikałam się perfumem po ciele i dezodorantem po pachach, by się nie pociły. Bella wybrała zieloną bluzkę, czarną spódniczkę do kolan i czarne szpilki połyskujące w zieleń. Włosy upięła w luźny kok a usta pomalował bezbarwnym błyszczykiem. Pauline postawiła na czarną, obcisłą i cekinową sukienkę. Włosy nie ułożyła, a zostawiła w słodkim nieładzie. Natalie zaś ubrała prezent od rodziców, czyli legginsy z długim topem. Włosy lekko pokręciła, oczy podkreśliła eyelinerem.

- Gotowe? - spytałam przed klubem. Ochroniarz ledwo na nas spojrzał i puścił, kiedy drugi mężczyzna (wysoki, przystojny ciemny blondyn) coś do niego szepnął.

- Idziemy – powiedziała Nat, pchając mnie tam. Musiałam iść pierwsza.

Mężczyźni z ironicznym ukłonem wpuścili nas do klubu. Gdy tam się znalazłam, wydałam cichy okrzyk. Było ciemno, jedyne światło padało od miejsca VIP'ów, które były na górze. Wszędzie znajdował się głupi dym, który przeszkadzał w widzeniu cokolwiek. Nieraz zderzałam się z kimś, prowadząc dziewczyny do baru. Gdy się tam znalazłyśmy, ujrzałyśmy inne światło, które tam padało, żeby pomóc barmanowi w robieniu drinków.

- Więc co zrobimy? - krzyknęłam do dziewczyn. Zerknęłam za siebie i ujrzałam mężczyznę w okularach, który mówił coś z przyjaciółmi. Było ich razem czwórkę. Jeden był chyba blondynem, drugi miał nastroszone ciemne włosy i lekki zarost, a trzeci był już dla mnie niewidoczny.

- Dziewczyny, muszę wam coś powiedzieć – mruknęłam, zanim odpowiedziały na moje pytanie. - No bo wiecie... Joshua zginął. A wcześniej się z nim pokłóciłam. I zmarł w lesie... Moi rodzice także. Też po kłótni , w lesie, przez „zwierzę”. Czy to nie dziwne?

- Nie żartuj – warknęła Bella. - To na pewno nie twoja wina, więc nie mów o tym i chodź potańczyć.

- Nie chcę – pokręciłam głową. - Dołączę do was po kuracji alkoholowej.

Dziewczyny, kręcąc głową, niedaleko ode mnie zaczęły tańczyć. Kiwnęłam na barmana i zamówiłam jakiegoś słabego drinka. Od razu, gdy dostałam, wypiłam go.

Nagle usłyszałam słowa sąsiada.

- … spod kontroli. Dziś rano puszczali to w wiadomościach. Znaleziono chłopaka. Musimy zapanować nad tym, jasne, chłopaki?

Przegryzłam wargę, bo domyśliłam się, o czym mowa.

- Mówicie o dzisiejszych wiadomościach? - spytałam odważnie, patrząc na blondyna. Nie miałam odwagi spojrzeć w oczy – a raczej ciemne okulary – chłopaka obok.

- Tak – odpowiedział chłopak, którego nie widziałam zbyt dobrze.- Wiesz coś o tym?

- Dość dużo – uśmiechnęłam się zawadiacko. - Wiem, że jestem w to wplątana i że WY także.

Mój sąsiad wstał szybko, po czym usiadł. Przyjaciele wymienili przestraszone spojrzenia.

- I wiem, że żeby się dowiedzieć o wszystkim, powinnam iść na dach – mówiłam, nie myśląc nad słowami. - Więc do zobaczenia później.

Żegnając się, poszłam od razu na dach. Zdziwiło mnie to, że nie musiałam znać wcześniej drogi, bo błyskawicznie ją odnalazłam. A to, co zobaczyłam na dachu, sprawiło, że wszystkiego pożałowałam.