Rozdział 8. Kłopoty

- Franc, wyjdź z Maksem, to sprawa wyłącznie moja i Klaudii – mówiłam, wylewając łzy. Ten z wstrętem na mnie patrzył. Odrzucał mnie on i mój przyjaciel, czułam się jak ostatnia idiotka.

Wampir rozchylił usta, chcąc coś powiedzieć. Oczy sypały iskrami wściekłości i bezsilności, ale blondynka przebrnęła dzielącą ich odległość w sekundę, zaskakując bruneta. Mój przyjaciel, patrzył to na nią, to na mnie z przerażeniem. Kiedy nasze spojrzenia się skrzyżowały, chłopak przełknął ślinę i pokręcił głową.

Klaudia jednym ruchem powaliła Franca i przygniotła go do ziemi wysoką szpilką. Głupio to wyglądało, że taki umięśniony mężczyzna leżał sparaliżowany, a drobna dziewczyna górowała. Jej twarz promieniowała, była czysta i bez skazy, zaś chłopaka – brudna, zapocona, jakby stara. Wiedziałam, że wampir od dawna nie pił i pewnie był wykończony częstym ratowaniem mojego tyłka. A ja wciąż leżałam jak miernota z przywiązanymi rękoma.

Gdy zauważyłam, jak mój wróg naciska coraz mocniej na klatkę piersiową wykończonego krwiopijcy, zaczęłam oddychać coraz bardziej płytko.

- Może nam wszystko opowiesz, co? - wykrztusiłam, nie patrząc na nią. Mój wzrok utkwił na muszce, która wędrowała obok mnie po kurzu. - Franc cię zabił, a jednak chodzisz i mówisz.

- Tak, wszyscy chcą znać twój mały sekrecik, barbie – warknął ciemiężyciel.

Usłyszałam szuranie po nierównej, betonowej podłodze. Od razu pomyślałam o tych dziwnych linach. I nie myliłam się. Kiedy podniosłam głowę, mogłam dostrzec, jak ktoś niewidzialny obwiązuje mocno bruneta. Z przykrością dochodziły do mnie jęki i postękiwania.

Blondyna zastukała butami, oddalając się od nas. Kiedy odprowadzałam ją wzrokiem, spostrzegłam coś leżące w kącie. Miało ludzkie kształty, lecz było mniejsze, pomarszczone. Klaudia wyprosiła wilkołaków z sali, figlarnie puszczając oczko do jednego przystojniaka. Kiedy miejsce opustoszało, dziewczyna z dumą patrzyła na królową szkoły, ideała chłopaków, wielką Kat, która była pod jej panowaniem. Przybliżała się do nas, a z każdym krokiem mimowolnie – zapewne innym czarem, podobnym do tego z sznurem - odsuwałam się do tyłu, aż moje plecy zetknęły się z chropowatą ścianą. Siedziałam między moimi przyjaciółmi, o ile obu mogłam nimi nazwać.

Maks powoli zsunął się i opadł na podłogę, drżąc i pomrukując coś. Zarejestrowałam, że jego dłoń falowała.

- Nie, Maks – szepnęłam. - Tylko nie ty.

Klaudia tego nie podsłuchała, bo stanęła przed nami i udawała zastanowienie.

- Nie wiem, od czego zacząć! - westchnęła, niby rozżalona. Szybko jednak rozpromieniła się. - Chyba mam! Wszystko zaczęło się od dnia, w którym tu przyjechałam. Byłam z biednej rodziny, ale miałam to coś, więc fascynowałam fotografów. Słono płacili mi za jedno zdjęcie, a robili ich wiele! Tak więc rodzice i ja się ustatkowaliśmy i kupiliśmy ładny dom, daleko od poprzedniego miejsca zamieszkania. Wszyscy uważaliśmy, że powinniśmy zacząć od nowa. Ale mniejsza z tym... W pierwszym dniu szkoły poznałam ciebie, najseksowniejszą i najbardziej pożądaną osobę w tej wielkiej szkole. Chciałam zrobić na tobie dobre wrażenie, uśmiechnęłam się i mile przywitałam. Byłam ładna i świetnie ubrana, więc nie przewidywałam odrzucenia. Ale nie! Suka mnie zignorowała, bo była zajęta szukaniem swojej paczki. Nie dostrzegła nawet tego, jak pewien słodziak pożera ją wzrokiem. Potem dumnie odeszła. Śledziłam cię, zaczynając cię mocno nienawidzić.

I wtedy spotkałam ją. Kassandra, znana w szkole jako Sandra, powiedziała mi, że jesteś okropna i zasługujesz na najgorsze. Oczywiście, nie myślała tak, tylko chciała mnie podpuścić, bym była jej narzędziem. Głupia ja posłuchałam jej, ale i tak w końcu to by się stało. Sandra czekała, aż będę w paczce, w której i ona zresztą była. Powiedziała mi, czyim obiektem westchnień mam być, jak wbić się do was. Stało się to. A potem zawarłam przyjaźń z Aną. Szczerą, dobrą przyjaźń. Dziewczyna narzekała na ciebie, a ja, nienawidząc cię, podpuszczałam ją, żeby wygarnęła ci i zerwała tą wątłą nić więzi. Mimo wszystko ona nie usłuchała.

Mijały miesiące, lata. Ruda w końcu powiedziała mi, że cierpisz nocne katusze, bo wampir imieniem Franc cię szuka za pomocą nieśmiertelnej czarownicy. Z początku była sceptycznie nastawiona do jej słów, ale próbowałam zapamiętać każde jej słowo. Mówiła, że dzielnie walczyłaś z wielką mocą i to było dla niej niebywałe. Wiedziałam, że cię lubi, ale nie mogłam pojąć, dlaczego dąży do tego, by...

Pewnego dnia kazała mi namówić Anę, żebyśmy poszły do klubu. Tego samego dnia sprawiła, że ty i Maks odczuliście potrzebę wyznania miłości, która i tak nie istnieje. Ta więź, od kiedy się pocałowaliście, nie ma już miejsca. Owszem, może ty, Kat, jeszcze go lubisz, a on może wciąż cię kocha... Tak czy siak to wszystko było nieprawdziwe.

Spuściłam wzrok, a Klaudia radośnie się zaśmiała. Maks drgnął nieprzyjemnie, jakby prawda pogarszała sprawę. I nagle domyśliłam się, czemu przedramię chłopaka dziwnie drży. Nie mogłam jednak nic zrobić. Byłam bezradna.

- Kiedy Ana ci łaskawie wybaczyła, ja już miałam opracowany plan. Nie przeszło ci to przez myśl? Wiedziałam, że muszę ukłuć cię, zostawić krew na przedmiocie i coś zrobić, żeby potem dyskretnie zlizać kroplę twojej krwi. Udało się. Na człowieka jedna, maluteńka kropla to jak bomba wybuchowa. A wampir potrzebowałby pięć litrów.

No i właśnie w klubie spotkałyśmy hulaszczego krwiopijcę. Mając w sobie cząstkę ciebie, zmydliłam mu oczy. Wiedział, że coś nie gra, ale moja krew wrzała, zabijała powoli każdą moją komórkę, zmieniając mnie w coś dziwnego. Czuliście więź, przeznaczenie. Widziałam, jak jego oczy zmieniają barwę z tego na inny kolor, a ty nieruchomiejesz i stoisz jak słup soli.

Ale streszczę wam wszystko, bo spieszę się was zabić. Franc odebrał mi życie, Sandra podłożyła za moje ciało ciało zwierzęcia, a mnie porwała do siebie. Tam się obudziłam z mocą. Przez ten czas manipulowałam wilkami i wszystkimi innymi stworami oraz zdobyłam twoje wspomnienia z poprzedniego wcielenia. Nie byłaś święta! - zaśmiała się głośno, a ja mimo że nie miałam pojęcia, o czym mówiła, zarumieniłam się. - Oj, kochałaś go, kochałaś. A ten cię zabił i ponownie to planuje. Czemu więc martwisz się jego losem? Chcesz widzieć jego śmierć?

Nie chcę twojej odpowiedzi. Ja ją znam, dlatego pozwolę jemu patrzeć jak umierasz, tylko ze względu na to, że on będzie cierpiał, bo traci szansę na moc, jaką ja posiadłam.

Zakończę przerywaną wciąż opowieść jednym zdaniem. Dziś wysuszyłam Sandrę z mocy i spójrz, jaka z niej mumia!

Klaudia zachichotała jak małolata. Wdzięcznie się obróciła i za kiwnięciem palca kukła z dalekiego kąta sali podniosła się i przemieściła w naszą stronę. Gdy znalazła się wystarczająco blisko nas mogłam ujrzeć wysuszoną miniaturę człowieka. To coś było brązowe i dziwnie błyszczało w świetle.

- Sandra – szepnęłam, gdy dostrzegłam jeden słabiutki, rudy włos, który ostatni wypadł z małej, tabaczkowej główki.

Spojrzałam z nienawiścią na blondynkę, która śmiała się z wyższością i dumą. Sandra może i chciała mnie wykorzystać do czegoś, ale nie zasługiwała na to, co ją spotkało. To Klaudia zasłużyła na śmierć, gdyż ona bez większego powodu siała strach i zniszczenie.

- Teraz wiesz, jaką potęgą władam. Dzięki tobie panuję nad telekinezą, a dzięki nadnaturalnej śmierci zapewnionej przez wampira posiadłam także i jego właściwości. Potrafię wysysać kogoś z życia i brać tego korzyści, jak te potwory

Chciałam jej odpyskować, ale nie potrafiłam otworzyć ust. Drżałam z zimna, z zdenerwowania i z obrzydzenia. Czułam, jak w gardle mi się coś podnosi, a w żołądku miałam zupełną pustkę. Przypomniałam sobie, że dawno niczego nie jadłam i tym razem byłam z tego powodu szczęśliwa. Nie miałam czego zwrócić.

Maks obok mnie zaczął dziwnie kasłać. Wstał, jego ciałem wstrząsnęły torsje i przewrócił się.

Franc również wstał, ale raczej po to, żeby być przygotowanym na atak bestii. I miał rację, bo zaraz potem mój przyjaciel zmienił się w wielkiego, pięknego wilka, tylko że ten nie rzucił się na krwiopijcę. Wilczur stał i warczał na Klaudię, która najwidoczniej miała z tego niezłą frajdę.

- Zapomniałam! Jesteś przecież wilkołakiem! – zachichotała. - A pamiętasz, jak nasłałam ciebie i braciszka na tych dwoje? Jak zmusiłam Tomusia do napaści na Kat? A potem zginął w płomieniach, bo czarownica i wilkołaki chcieli uratować twoją przyjaciółeczkę. Uwielbiam sobie to przypominać! Jak jego włosy się palą, a skóra się złuszcza, a potem w mig zamienia się w popiół.

Nie zastanawiało mnie, skąd o tym wszystkim wiedziała. Byłam pewna, że miała wielu szpiegów, bo jej uroda wraz ze sprytem wiązała się z władzą. Ilu mężczyzn musiała uwieść, a których jedynie zmusić?

Maks przystąpił z łapy na łapę i warknął krótko. Wiedział, że nie ma wyboru, tylko czekanie na moją zgodę, ale rwał się do pomszczenia śmierci młodszego brata. To Klaudia była wszystkiemu winna. Musiałam pogładzić jego miedziane futro, żeby zapobiec temu. Wilkołak natychmiast znieruchomiał.

- Wszystko obróci się przeciwko tobie – szepnęłam. - Skoro jest pełnia, to mogę cię pokonać. Mam w sobie moc. To o to wszystkim chodzi.

Blondynka zrobiła krok w tył z przerażoną miną, co utwierdziło mnie w moim przekonaniu. Potem jej twarz złagodniała, kąciki ust uniosły się z drwiną. Straciłam rezon.

- Nie potrafisz, nie w ludzkim ciele – odpowiedziała mi, z przebłyskiem wyższości w tonie. - Tylko Franc zdołałby mnie zabić, z twoją całą krwią w sobie. A wiem, że nie pozwolisz, żeby wypił twoją krew.

Myliła się. Skoro czekała mnie śmierć, czemu niby nie miałam uratować chociaż Maksa i wampira? Byłam na tyle odważna i bezinteresowna. A ona głupia i naiwna.

- Poza tym nie udałoby mu się wypić całej twojej krwi przy mnie. Przerwałabym to z łatwości.

Mój sąsiad drgnął nieznacznie, poruszony do głębi. Po minucie usłyszałam w umyśle jego zirytowany głosik.

Zobaczymy.

Spojrzałam na niego, przerywając głaskanie przyjaciela. Chciałam mu powiedzieć, że pozwoliłabym mu napić się ze mnie. Przecież to nic takiego. Umarłabym tak czy inaczej. Splątane dłonie włożyłam w jego ubrudzone ziemią. Mężczyzna patrzył na nie, jakby widział je pierwszy raz w życiu. Uniósł brew na widok małego, brylantowego pierścionka, którego znalazłam w swoim pokoju podczas oględzin. Uznałam to za subtelny podarunek.

- Tak czy inaczej zacznę od ciebie, Kasieńko – warknęła wkurzona brakiem uwagi dziewczyna. Siłą woli przycisnęła wielkiego psa do ściany, a mnie wyszarpała, wysilając się fizycznie.

Pociągnęła mnie do środka pomieszczenia, a ja wbiłam wzrok w ścianę, z której wyłoniły się łańcuchy, oplatające ciała wielkiego zwierzęcia i młodego człowieka. Patrzyłam i drżałam, choć oczy miałam suche i zamglone. Nie zauważyłam ostrza w dłoni mojego wroga, dopóki nie poczułam go na policzku.

--------------------

Dziękuję za napływające komentarze. Wczoraj patrzę na bloga, a tu takie miłe zdziwienie! <3 Kocham Was! :D