Firewoman. Cz.1 - ZAWIESZONE

Szłam dumnym krokiem po dziedzińcu szkolnym. Krótka spódniczka opinała moje zgrabne uda, a luźna bluzka nieraz unosiła się przez wiatr. Widziałam wściekłe miny nauczycieli i dziewczyn oraz zachwycenie chłopaków. Wokoło mnie stało tylu głupich i okropnych ludzi, jakich miałam przyjemność spotkać. Obok mnie przeszła dziewczyna z twarzą hipopotama i powiedziała do swojej wiewiórkowatej przyjaciółeczki:

- Ten facet na parkingu jest niezły! Nowy nauczyciel? No wiesz, w przyszłym roku mógłby zacząć pracować.

- Z tym autem? - prychnęła druga dziewczyna. - Wątpię. Pewnie to sponsor tej suki, która musi się z nim spotykać! Na pewno tak jest. Popatrz na jej prześwitującą koszulkę. Nie trzeba wiatru, żeby widzieć jej stanik.

Mówiła o mnie i niewiele się myliła. Tak, tak, koszulka była prawie przezroczysta, ale ubierałam się w pośpiechu. Co do faceta na parkingu, o którym dziewczyny mówiły, to były blisko, o ile dobrze zgadywałam.

Od jakiegoś czasu spotykałam się z trzydziestoletnim milionerem, ale nie był to związek i do niczego między nami nie doszło. Może raz prawie się na niego rzuciłam, ale od tego czasu jesteśmy tylko przyjaciółmi. Tym milionerem był Tony Stark, znany teraz jako Iron Man. Pewnego razu szukał dziewczyny, do której byłam bardzo podobna. Jego agenci złapali więc mnie, traktując jak wroga swojego szefa. Ale pomylili się, bo ta dziewczyna była ode mnie starsza o dziesięć lat.

Natasha (znana wówczas jako Czarna Wdowa) była seksowną czerwonowłosą sowiecką agentką, która miała za zadanie unicestwić Tony'ego. Miałam podobne do niej rysy twarzy, włosy oraz upodobanie do kuszenia ciałem. Poza tym byłam niezwykła. W tym czasie odnalazłam w sobie niezwykłe moce, które przy walce z agentami Starka wykorzystałam. Posiadałam zdolność do manipulowania ogniem, a nawet mogłam go tworzyć, gdy zechciałam.

Kiedy więc zostałam jakimś cudem odurzona przez agentów, zawieźli mnie oni do willi Iron Mana. Mężczyzna powitał mnie ciepło, co zmyliło jego pracowników. Wyjaśnił im, że jestem zwykłą nastolatką, nie agentką ZSRR. Ci jednak twierdzili, że jestem potworem, który chciał ich spalić. Pamiętam do dziś ogniki w oczach Tony'ego, kiedy to usłyszał. Patrzył na mnie „tym wzrokiem” zarezerwowanym tylko dla mnie. Zawsze tak patrzy, kiedy pokazuję mu, co potrafię lub gdy mnie próbuje nauczyć zmienić się w Kobietę-Ogień. Jedynie potrafię sprawić, żeby moje włosy stały się ogniem.

Kiedy przyspieszyłam kroku na swoich szpilkach, dumnie podniosłam głowę i skierowałam się na parking. Plotka o sponsoringu Tony;ego wzięła się stąd, że on naprawdę kupował mi ciuchy i drobiazgi oraz dawał mi pieniądze na wszystkie moje zachcianki, tylko koleżanki podkoloryzowały sprawę. Pochodzę z rozbitej rodziny i mieszkam z matką, która interesuje się tylko swoimi licznymi kochankami. Doszły do niej słuchy, że kontaktuję się z dorosłym facetem, ale gdy dowiedziała się, ile on ma kasy, sama pchała mnie w jego ramiona. Nie wiedziała o moim nadludzkich zdolnościach.

Kiedy minęłam następną grupkę brzydkich psiapsiółek, te pokazywały na mnie palcem i miażdżyły wściekłymi spojrzeniami.

- Dziwka – usłyszałam.

To był ostatni dzień szkoły, więc dziewczęta nie bały się już mnie wyzywać, mając nadzieję, że przez wakacje nie będę trzymać urazy. Owszem, nie będę, bo więcej do tej szkoły nie pójdę.

Tony obiecał mi miejsce w prestiżowej szkole, w której nie tylko będę zdobywać wiedzę z angielskiego czy z algebry, ale też nauczę się zmienić całkowicie w Kobietę-Ogień - Firewoman. Cudownie brzmi! Mówił, że to instytut jakiegoś łysego gostka, który jeździł na wózku. Mało mnie to obchodziło, raczej zależało mi na spotykaniu się z Sparkiem jak najczęściej by się dało.

Byłam w nim trochę zakochana. Kto by nie był? Jest starszy, seksowny i ma zarost. Do tego potrafi z śmieci stworzyć broń świata, no i nie zapomnijmy o jego bogactwie. Dlatego zirytowała mnie obecność kobiety na tyłach samochodu, kiedy znalazłam się w wozie trzydziestolatka. Poczułam się zwycięsko, bo to ja siedziałam z przodu, obok mężczyzny. Przez lusterko widziałam, jak kobieta poprawia swój wygląd. Miała jasnorude, proste włosy spięte w surowy kucyk. Gdy zauważyła mnie, kiwnęła głową na powitanie.

- Któż to? - spytałam, trzepocząc rzęsami. Patrzyłam na mojego starszego przyjaciela znużonym, seksownym wzrokiem.

- Pepper, moja nowa asystentka. Pepper, poznaj...

- Ginger – przerwałam mu. Nie chciałam, żeby ktokolwiek znał me prawdziwe imię. Nie mogłam też przedstawić się jako Firewoman, bo wyglądałoby to nieco dziwnie. Wybrałam więc imię Ginger, bo to uosabia mój wygląd. Przypomnę, że jestem bladą dziewczyną o słowiańskiej urodzie, lecz z ciemnoczerwony włosami.

- Właśnie – powiedział Tony, marszcząc brwi.

Machnęłam dłonią, dając znak, że nie chcę kontynuować rozmowy. Jechaliśmy w milczeniu, upał robił się nieznośny, tak że rozbolała mnie głowa. Coraz częściej dopadała mnie migrena, przez co coraz gorzej się miałam. Nikomu tego nie mówiłam, ale jeszcze tego dnia musiałam jechać do tego instytutu, więc miałam nadzieję, że oni pomogą mi z tym problemem.Wsłuchałam się w muzykę puszczoną przez kanał czterdziesty dziewiąty.

Już nie wracam do domu, pocieszyłam się w myślach. Wcześniej się spakowałam i lokaj Tony'ego powinien już pojechać po moje rzeczy. Całe lato w towarzystwie Iron Mana i jego robotów. Ćwiczyłabym na nich techniki walki, może nawet Stark pozwoliłby mi któregoś zniszczyć. Byłoby zabawnie.

Nagle nie spodobało mi się, że skręciliśmy w aleję trzydziestą szóstą, kiedy zwykle jeździliśmy do niego inną. Poruszyłam się na siedzeniu niespokojnie, a mój przyjaciel zignorował moje zachowanie. Już miałam pewność, że coś knuje.

Rozglądałam się, żeby zachować spokój i nie zbombardować całej dzielnicy. Czasem nie panowałam nad sobą i podpalałam jakieś papierki, drewno bez wiedzy.

Zerknęłam na trzydziestolatka. Zaciskał usta, ale nie widziałam wyrazu jego oczu, gdyż zasłaniały je okulary.

- Co jest grane? - zapytałam, lecz odpowiedziała mi cisza.

Odwróciłam się do Tony'ego.

- Wiem, że coś jest na rzeczy – powiedziałam, a mój głos drżał. Bałam się.

- Nad... Ginger, muszę ci coś powiedzieć.

- To mów – zignorowałam fakt, że prawie wymówił moje przeklęte imię.

W radiu właśnie zaczęła się piosenka „You (Ha Ha Ha)” Blood Sisters. Początkowa muzyka mi się podobała, była idealna do tej sytuacji.

Mężczyzna wyprostował się przed kierownicą i westchnął głośno.

- Wcale nie jedziesz do mnie.

- Co?

Nie wiedziałam, co się stało, ale nagle Tony stracił panowanie nad samochodem i skręcił ostro w bok. Tylko na moment i mężczyźnie udało się uratować sytuację, ale nam wszystkim serce stanęło z przerażenia.

- Uważaj – syknęłam.

- Nie moja wina! Kierownica sama skręciła – kiedy samochód słuchał się Starka, ten spojrzał na mnie. - Ty musisz jechać teraz do instytutu. Musisz, nie rozumiesz? Nie panujesz nad tym.

Wsunęłam palec do ust i lekko do ugryzłam, żeby powstrzymać łzy. Wyjrzałam zza okno i milczałam. Miałam w głowie opracowany plan i zamierzałam się go trzymać. Uniosłam głowę, łzy ustąpiły mojemu oporowi i przybrałam ponury wyraz twarzy. Panowałam nad wszystkich, tylko nie nad emocjami. Chociaż nie płakałam, to kipiałam z złości.

Po godzinie wjechaliśmy na przedmieścia, a po następnej zatrzymaliśmy się przed widowiskową willą. Zbudowana była w stylu barokowym.

Odwróciłam się do Starka.

- Tutaj się pożegnamy.

I wyszłam, ale nie zdołałam zrobić jeszcze kroku, gdy przede zjawiła się niebieska postać. Chłopak wyglądał jak diabeł, ale miał jednak anielski uśmiech.

- Nowa! - krzyknął z jakimś wschodnim akcentem. Chyba z niemieckim. Chwycił mnie swoją zniekształconą, małpią łapą i... Puf! Zniknęłam z oczu Tony'emu i Pepper i znalazłam się w przyjemnie ozdobionym, przyciemnionym gabinecie. Z kominka dochodziły trzaski i ciepło. Wszyscy wiedzieli, kim jestem i nie uważali, że zdziczeję i zaatakuję płomieniami z kominka. Jednak potrafię sama stworzyć ogień, więc nic by ich nie uratowało i chyba zdawali sobie z tego sprawę. Z mężczyzny siedzącego na wózku przede mną biła inteligencja i zrozumienie. Od razu poczułam się jak w towarzystwie ukochanego dziadka, który zaraz mnie przygarnie, przytuli i opowie o swych historiach, potem wysłucha moje i mi pomoże.

Usiadłam na wskazanym przez Xaviera krześle.

- Jesteś Nadia Smith – oznajmił mi profesor, jakbym ja sama tego nie wiedziała. - Nazywam się Charles Xavier i na pewno o mnie słyszałaś.

- Tak – odpowiedziałam mu szybko. - Zrewolucjonizowałeś świat mutantów lub coś w tym stylu.

Myślałam, że tym go chociaż zirytuję, ale mężczyzna uśmiechnął się ciepło. Skinął na kogoś stojącego w ciemnym kącie, by się zbliżył. Z zaciekawieniem przypatrywałam się tajemniczej postaci. Miałam nadzieję, że zdążę się napatrzyć na umięśnionych superbohaterów, zanim zniknę.

Po paru sekundach głuchej ciszy cień się poruszył w naszą stronę. Był to szatyn o sylwetce piłkarza i z miłym, trochę za miłym, uśmiechem.

- Jestem Bobby Drake, ale mów mi Iceman. Chodź, oprowadzę cię po szkole.

Wstałam.

---------------------------------------

Dodaję 1 część opowiadania natchnionego przez film "Iron Man". Niezły ten Robert, co nie? :D

Co do bogów: będę ich kontynuować, żeby nie było. ;)