Rozdział 3. Franc.

Obudziłam się w ciepłym łóżku z ogromnym bólem głowy. Mrugnęłam parę razy, oślepiona blaskiem porannych promieni słońca. Byłam nieświadoma tego, co robię w swoim pokoju i co działo się poprzedniej nocy. Czułam się jak na kacu. Cholernym, dotkliwym kacu.

Dopiero po chwili poczułam, że okno jest otwarte. Wiatr delikatnie i przyjemnie niósł wilgotne, ciepłe wytchnienie.

Próbowałam wstać, podnieść chociaż głowę, ale bezskutecznie. Za każdym razem poczułam ból i bezład. Potem w sumie odnalazłam plusy tego leżenia. Nie pójdę na parter, nie spotkam surowej mamy i zbyt stroskanego ojca oraz „dorosłej” siostry. Przynajmniej trochę poleżę i pobujam w obłokach.

Ale wiatr poruszył gałęziami, chowając na parę sekund słońce. To wystarczyło, żebym zauważyła, że nie leżę w swoim pokoju, ale w innym, zrobionym na wzór mojego. Jednak dywan nie był tak puchaty jak mój, a plakaty przedstawiały zespoły, których w życiu bym nie posłuchała. Ja na pewno nie zawiesiłabym plakatu One Direction obok Muse. Jakbym to pierwsze w ogóle słuchała.

To zmusiło mnie do wyskoczenia z łóżka, mimo że to prawie rozrywało mi mięśnie. Zauważyłam, że na etażerce leży dzbanek pełen wody i pusta szklaneczka na ślicznej serwetce w leśne wzory. Potrzebując się czegoś napić, chwyciłam dzbanek i ostrożnie nalałam sobie wody do szklanki, po czym napiłam się. Od razu poczułam się lepiej.

Usłyszałaś trzask zamykanych drzwi dokładnie pode mną. Zadrżałam, słysząc niewyraźne głosy.

Gdzie mój telefon?, pomyślałam podenerwowana. Musiał tu być.

Zaczęłam przeszukiwać pokój, walcząc z mdłościami. Nerwy zżerały mnie od środka. Czułam, jakbym zjadła dwa razy większą, ciężką kulę. Kiedy usłyszałam kroki niedaleko jednych z drzwi, załkałam. Zaczęły mi się trząść dłonie, powieka nieznacznie zadrgała.

- Porzeczko, czy tam coś... - zaczął męski, niski głos.

- Nazywam się Jagoda! Czy nie umiesz się przyzwyczaić? Wiesz, że muszę zmieniać imię – odezwał się dziewczęcy głosik. - Poza tym...

- Tak, tak. Zrób napar z królewskich roślin. Obudziła się śpiąca królewna.

Wkurzone westchnięcie, cichy szelest, tupnięcie i oddalające się kroki.

Odetchnęłam z ulgą, ale potem mimowolnie krzyknęłam, kiedy drzwi się otworzyły. Oniemiała patrzyłam na tego człowieka. Oczy musiałam mieć bardzo wielkie w tej chwili, bo On się uśmiechnął. Przystojny blondyn o jagnięcych oczach. Czekaj, teraz już nie był blondynem. Miał miękkie, brązowe włosy. Ale nie zauważyłam tylko tego. Moje oczy powędrowały do jego kształtnych, kuszących warg. Poczerwieniałam, kiedy zrozumiałam, że on cały czas stoi przy drzwiach i cierpliwie czeka, aż skończę napastować go wzrokiem.

- Jestem Francis de Bourbon Duc d'Anyou, ale nazywaj mnie „Franc”, a jeżeli już chcesz, to nawet „Francis” – powiedział, unosząc kącik ust. Zamknął drzwi, a potem zrobił kilka kroków w moją stronę. Stanął w miejscu, kiedy ja uciekłam w najdalszy kąt pokoju, teraz przerażona.

Uśmiechnął się znowu, a ja o mało nie zemdlałam. Emanował czymś, co mnie obezwładniało. Takie coś Ana z Klaudią nazywały... Nie, skądże. Ja w to nie wierzę.

- Ja jestem... - zaczęłam, ale głos uwiązł mi w krtani. Patrzyłam na niego, opierając się o ścianę pełną różnych plakatów.

- Katerina Luciano – wyszeptał mężczyzna z mocnym akcentem, a ja struchlałam. - Boisz się mnie, człowieka, który nie zamierza cię skrzywdzić?

- Por-rwałeś mnie – zarzuciłam mu głośniej. - Za-a-biłeś moją przyjaciółkę i dziwnym trafem nie pamiętam, co wczo-o-raj robiłam.

Franc przekrzywił głowę, ale zmarszczył brwi.

- Mogę ci pomóc z pamięcią? Jestem pewien, że gdybyś chciała, tobyś to zapamiętała... - podszedł tak blisko mnie, że potrafiłam widzieć, jak dużo szczegółów jego twarzy nie zauważyłam przy pierwszym spotkaniu. Prosty nos, szlacheckie, łagodne rysy i te ogromne, wiśniowe usta... Ach, aż chciałoby się je dotknąć! Ale jego wargi wykrzywiły się w bólu. Z nich wysunęły się para cienkich i bieluśkich... zębów? Kły. Gdy odważyłam się spojrzeć w jego oczy, ona przybrały barwy czerwieni, a pod oczami wyznaczyły się niebieskie, kręcone linie. Żyły, pełne...?

Krew.

Biegłam przez las oświetlony światłem księżyca. Co chwilę znajdywałam się przy innym drzewie. Ręce miałam okropnie brudne, wrażliwe, a kolana całkiem rozcięte. Niczego innego nie czułam prócz bólu i zmęczenia. Ale nie zatrzymywałam się na dłużej niż dwie sekundy.

Co jakiś czas słyszałam wycie wilka. Wydawało mi się, że to coś się zbliża. Tym bardziej przyspieszyłam kroku, ale jeśli miałabym wierzyć horrorom, to ten stwór mnie i tak zabije. Zasuwałam szybciej niż nastolatki w czasie wyprzedaży butów. Albo fanki Justina Biebera, widzące go gdzieś blisko. Więc naprawdę pędziłam ile sił w nogach.

Po iluś minutach sprintu usłyszałam okrzyki bitewne. Od razu skojarzyło mi się to z Władcą Pierścieni i przed oczami pojawił się obraz jednej z bitew Drużyny Pierścienia z orkami i uruk-hai. Uśmiechnęłam się, przypominając sobie zachowanie i wygląd Legolasa, kapryśność Gimliego i miłość Aragorna do Arweny. Zaśmiałam się, gdy przypominałam sobie sceny z Pippinem i Merry'm oraz Gandalfem. Potem zasmuciłam się, kiedy na koniec pojawiła się Ta Scena, kiedy Frodowi Gollum odgryzł palec z pierścieniem, a potem dwulicowy stworek wpadł do Ogni Samotnych Gór.

Nie potrafiłam sobie przypomnieć, jak znalazłam się blisko polany, na której kiedyś znalazłam dziwne, niebieskie kwiaty. Tato zabronił mi wchodzić do tego lasu, bo nagle zaczął wierzyć, że tam są złe duchy. Złe moce.

Polana nie była pusta. Tu i ówdzie walały się martwe ciała ludzi. Wszędzie była krew, ludzkie serca lub odcięte głowy. Zamarłam i schowałam się za drzewem, kiedy nagle przede mną zjawił się jakiś mężczyzna. Nie zauważył mnie, dlatego szeptał do kogoś:

- Mają za swoje te żółtodzioby! Żeby wtargnąć na nasze, odwieczne tereny, Michael? Co im odbiło? - Po głosie wyobraziłam sobie jego jako zapracowanego i zmęczonego starca, który klnie na dzieci z wioski, który coś nabroiły i musiał je ukarać.

- Mnie się wydawało, że są stąd. Widziałem paru kiedyś jako ludzi. Ktoś ich stworzył, by nam zapewnić na ten wieczór mnóstwa „zabawy” - mruknął drugi.

- Lub żebyśmy stracili swoich ludzi Zostaliśmy sami, mój bracie! Co teraz zrobimy, kiedy napadną na nas gorsi przeciwnicy?

- Nie wiem, Edmundzie – szepnął Michael, łkając. Potem zamilkł i głośno wąchał. - Czuję krew, bracie.

- Ja też ją czuję. Tak, krew. Krew naszych braci i sióstr!

- Nie! - Michael szarpnął brata, sądząc z odgłosów. - To ludzka krew... A jak się wsłuchasz, to usłyszysz bicie serca. Zaledwie parę metrów od nas.

Nie, pomyślałam, kręcąc głową. To są jakieś żarty. Nie!

Bezmyślnie wystartowałam w przód i planowałam biec prosto, jak najdalej. Kiedy chcę, mogę być niedoścignięta. Minęłam stary dąb i spróchniałe nieznane mi drzewo. Przeskoczyłam wielki krzak, a potem jakiś zwalony pień. Przez dwie minuty myślałam, że nigdy mnie nie dogonią, że się uratowałam. Ale to złudne myśli.

Coś szarpnęło mnie do tyłu i uderzyłam głową w ów zwalony pień. Podniosłam się, stękając.

- Cóż, Edmundzie, straciliśmy rodzinę, ale mamy chociaż słodką przekąskę – odezwał się Michael, mężczyzna łudząco podobny do Gary'ego Oldmana. Edmund, który wyszedł przed przyjaciela, wyglądał zaś bardzo staro i zgryźliwie.

- Nie pomścimy tym ich, ale... - zaczął, lecz przerwał, jęcząc. Rozchylił usta i pojawiły się cieniutkie kły wampira, a jego oczy poczerwieniały. Rzucił się na mnie, wtapiając zęby w moją szyję.

Otworzyłam usta, ale wydostała się z nich tylko para. Patrzyłam pusto na rozgwieżdżone niebo i na myśl przyszło mi wspomnienie. Odległe wspomnienie, jakby nie moje. Nie, to nie mogło być moje. Ale jednak widziałam to.

Gwiazdy były wokół mnie, żartobliwie migotały, dziecinnie goniły się na czarnym tle. A ja, wśród nich, duża i pełna sił dzięki mocy słońca. Uśmiecham się do moich małych dzieci i namawiam je do splatania figlów planetom. Później patrzę na ziemię. Stąd była osiągalna dla mojego oka. Mimo tego, że nie widzę dokładnie ludzi i zwierząt, czułam, jak na nich działam. A szczególnie na jedną istotę. Wiecznie samotną duszę, którą kochałam od samego początku, kiedy zaistniał. A on czeka na mnie. Muszę zejść. Muszę go znów zobaczyć. Ale czy mnie rozpozna? Czy ja go w ludzkim ciele będę pamiętać?

Ocknęłam się, kiedy zaczynałam odczuwać chłód. Edmund stał oparty o drzewo i pozwala się posilać mną Michaelowi. Umrę, ale dlaczego mi tego nie przyspieszą? Nie mają współczucia? Jestem już zmęczona, zaraz... zasnę...

Nagle jak grom z jasnego nieba coś trafiło w Michaela. Poleciał i uderzył w wielki głaz wiele metrów ode mnie. Edmund warknął i zarazem syknął. Gotował się do skoku, ale napastnik był o wiele, wiele szybszy. Wydawało mi się, że zanim go jeszcze dotknął, Edmund upadł pod drzewo. A potem mężczyzna z ciemnymi włosami i garniturem na sobie chwycił i wyrwał jedną gałąź z młodego drzewa. Trzymał ją w ręce i cicho podchodził do starca. Zamrugałam, by wiedzieć, co się z nimi stanie, ale ciemność próbowała mną zawładnąć. Jestem za słaba, żeby oprzeć się jej sile...

Zamrugałam ponownie i znalazłam się w świetnie oświetlonej sypialni. Franc puścił do mnie oko i szepnął:

- Śpiąca królewna już wszystko wie, co chciała?

- Umierałam... - zadrżałam, otoczona nagłym chłodem. Byłam wstrząśnięta. Chciałam mieć przy sobie Maksa. On by to wyjaśnił w zabawny sposób. Że Dumbledore z Harry'ego Pottera powstał z książki i uratował mi życie albo może Gandalf, chyba że tym razem Stefano Salvatore ulitował się nade mną... A może silny Peeta Mellark wyniósł mnie z sideł śmierci? Załkałam w duchu. Teraz, gdy wiedziałam, że nie spotkam przyjaciela, naprawdę odczułam jego brak. Byłam taka niezdecydowana, że teraz płaciłam za to. Umrę, nie jako wspaniała przyjaciółka, wzorowa córka, siostra i koleżanka, lecz jako arogantka, idiotka i zwykła, pusta lalunia. Teraz wiedziałam, że kocham Maksa i Anę, ale jak mogłabym ich zaprzyjaźnić razem, żeby nie wybierać? Żeby z tydzień na tydzień nie zmieniać „przyjaciela”? Po co ja się zastanawiam... Już ich na zawsze straciłam...

- Tak, umierałaś – Franc zbliżył się do mnie, a ja się nie ruszyłam. - Pragniesz więcej wiadomości? Od tamtego wieczoru minęły cztery dni. Twoi rodzice cię nie szukają, bo im wmówiłem, że jesteś na obozie. Jagoda odpisuje twoim przyjaciołom za ciebie. Nie wyjdziesz stąd, księżniczko. I nikt ciebie nie szuka.

Nie mogłam się ruszyć, a on wciąż i wciąż się zbliżał. Fascynacja przegrywała z nienawiścią.

- Nienawidzę cię! - krzyknęłam. - Jesteś popaprany! Za kogo się w ogóle uważasz?

- Za Pana Życia i Śmierci – odpowiedział wesoło. - Jestem bardzo starym i silnym wampirem z niespotykanymi dla wampira mocami. Jestem niezwyciężony, niezłomny i nigdy nie nabiorę się na słodkie słówka i miny. Nie wyjdziesz stąd, kiedy ja tego nie chcę. Bo gdyby nie ja...

- Umarłabym – odrzekłam, bo to było oczywiste. Hardo spojrzałam mu w oczy. Minęła długa chwila, kiedy spoliczkowałam go. Co z tego, że ręka mnie bolała zaraz potem. Zaskoczenie, ból i czerwony ślad na policzku wampira były zadowalające. Ha! Wręcz satysfakcjonujące.

- Dlaczego? - syknął i chwycił mnie za nadgarstek. Jego łagodne rysy twarzy zmieniły się w grymas nienawiści. - Nie boisz się śmierci, Katerino? Chcesz dołączyć do swojej przyjaciółki? Mam potem zabić twych przyjaciół? Anę, Maksa, Sandrę? A może – jego nos zetknął się z moim. - mam zabić twoją włoską rodzinkę? Mam nadzieję, że Penelopa smakuje tak, jak wygląda!

- Wolałabym umrzeć, niż siedzieć tutaj! Do czego jestem ci potrzebna? Żebyś się mógł mną zabawić jak tamci? A więc zapamiętaj: nigdy nie potraktujesz mnie jak Klaudię. Wiem, że ją zabiłeś. A moi przyjaciele dojdą do tego! I mnie pomszczą – wysyczałam.

Błyskawicznie pchnął mnie na łóżko. Zaskoczona krzyknęłam.

- Masz odtąd siedzieć cicho i grzecznie – zarządził niczym król. Jego twarz znów była nieskazitelna i piękna. Ale teraz błyszczał światłem jak mityczne elfy. - Te drzwi prowadzą do łazienki. A te, którymi wyjdę, są dla ciebie zakazane. Nie dotykaj ich. Inaczej utnę ci te śliczne paluszki.

I wyszedł, pozostawiając mnie oszołomioną.

_____________________________________

A tu zapodam gify z Kat (Phoebe Tonkin) i Francem (Theo James *.*)

pozdrawiam! ;D