Rozdział 5. Krew.

Leżałam w kałuży krwi półprzytomna. Próbowałam wstać, ale za każdym razem głowa opadała w dół. Czułam silny ból w udzie, jakby milion igieł wbiło mi się w tamto miejsce. Nie widziałam rany, ale musiała być dość niebezpieczna. Czułam, jak ubranie nasiąknęło ciepłą cieczą.

Jakieś zębiska delikatnie chwyciły mnie za nadgarstek i ciągnęły ze sobą. Mówiłam coś pod nosem, sama nie wiedząc co.

Znów czułam osłabienie, senność. Ciężkie powieki opadały, uniemożliwiając widzenia, i chyba nawet ziewnęłam. Nie byłam pewna niczego, co widziałam w tej chwili.

Wilk zawędrował ze mną aż pod kominek. Poczułam ciepło ognia na lewym policzku. Walczyło z sennością, mówiło mi: Wstań! Nie poddawaj się! Ale równie dobrze mógł być to krzyk biedronki. Zignorowałam to.

Ucisk zelżał, a potem nie czułam już kłucia przy dłoniach. Nade mną znalazł się pysk i poczciwe, złote oczy wilka. Patrzył na mnie tak mądrze, że aż się zawstydziłam. Głupio mi było, bo się dałam złapać temu wielkiemu, zdziczałemu psu, a on jakby się dziwił, że tak łatwo poszło.

Nagle pysk schował się w twarzy, sierść odpadła od skóry istoty. Oczy przemieniły się w śliczny błękit przypominający karaibskie wody. Podniosłam dłoń i ujęłam śniady policzek nastolatka. Miał z dwanaście lub trzynaście lat. Niewiarygodne, jak od niego inna była postać wilka. Wilk był szary, wydawał się stary i poczciwy, jako człowiek był młodym, cierpiącym i smutnym dzieckiem.

- Kim jesteś i kto ci to zrobił? - zapytałam ze łzami w oczach. Był za młody, więc nie mógł czynić takich strasznych rzeczy z własnej woli. Dlaczego był wilkołakiem?

- To twoja sprawka, twoja wina! - warknął chłopiec, a z jego ust pociekł czerwony płyn. Być może to była moja krew, która znalazła się w ustach młodzieńca, gdy atakował moje udo. Modliłam się w duchu, żeby to nie był on.

- Co? Dlaczego? - pytałam, czując, jak moje żyły kurczą się, usychają. Coś ta śmierć pragnie spotkania ze mną.

Kiedy z oczu chłopaka popłynęła łza, rozpoznałam, kim jest. Nazywał się Tomek Król i był bratem mojego kochanego Maksa.

To podniosło mnie na duchu i powoli wstałam. Od razu padłam na skórzaną, białą sofę, zakrwawiając ją, ale gdy ulokowałam się na meblu, spojrzałam na chłopaka. Kątem oka widziałam ślady, jak on w postaci zwierzęcia wlókł moje ciało.

- Co z Maksem? - zapytałam, teraz już płacząc. Ale za każdą chwilą brakowało mi łez i sił, więc gdy Tomek począł mówić, głośno oddychałam. Prawie charczałam.

- Źle z nim. On początku twierdził, że coś ci się dzieje. Nie myślał o tym, co mnie się stało! Tylko o tobie! - wykrzyczał. - Ale koniec z tym! Zapłacisz za to, że nas obu skrzywdziłaś! Że przez ciebie jestem potworem, a mój brat umierał z nerwów. „Nie odzywa się do mnie”, mówił jak debil, „Od kiedy była z Aną w klubie i poznały mordercę Klaudii, nie odbiera, nie pisze sms'ów, a na dworze mnie omija! A teraz nagle jej rodzice twierdzą, że pojechała na kolonie!”. „Jakie kolonie?”, spytałem go, bo doskonale wiedziałem, gdzie jesteś, „Chcesz znów ją widzieć? Pozwól mi wyjść do Dzikiego Lasu, mnie nic nie będzie, a jeszcze odzyskam dla ciebie dziewczynę!”. Wyśmiał mnie i zakazał mi tam chodzić. A teraz popatrz! Tyle tajemnic...

Nie słuchałam go dalej, traciłam czucie, jakąkolwiek siłę i zjechałam ze sofy na podłogę. Jak długo potrwa moja śmierć?, pomyślałam.

Nastolatek krzyknął coś do kogoś, kto właśnie wchodził do salonu. Wyłapałam jedynie „zabiję ją”. Patrzyłam bez emocji na jego twarz przekrzywioną grymasem wściekłości. Cofał się w stronę kominka z przerażeniem.

Odwróciłam wzrok i zobaczyłam blondynkę z burzą loczków na głowie i fantazyjnym makijażem. Wyglądała, jakby ją właśnie wypuszczono z wariatkowa. Uśmiech jednak miała grzeczny i uprzejmy. Spojrzała na mnie krótko, wyszeptała coś i ktoś przyłożył do moich ust jakąś mokrą rękę. Zanim zrozumiałam, co się dzieje, łyknęłam napełniającą moją buzię ciecz. Nagle koncentracja do mnie wróciła, już wszystko dobrze słyszałam, ale wciąż czułam suchość w ciele. Po chwili wydawało mi się, że jestem po sutym obiedzie.

Dłoń cofnęła się i odsłoniła mi zatrważający widok. Jagoda, jak przypuszczam, krzyczała coś po łacinie, a w pokoju zrobiła się dziwna wichura, która okrążała nastolatka. Tomek nie wiedział, co się dzieje. Kręcił się wokół własnej osi i próbował się wydostać. Wyglądał żałośnie z łzami na policzkach. Wiatr ustał. Chłopak zatrzymał się i odetchnął z ulgą.

A potem pochłonęło go płomienie z kominka.

Krzyczałam, płakałam i próbowałam się wyrwać z czyjegoś uchwytu. Nie pamiętam, jak zdołałam wstać, ale wyrywałam się, kopałam człowieka, który nie chciał mnie puścić. Moje cierpienie nie miało końca. Patrzyłam, jak chłopak próbuje walczyć z niepokonanym ogniem, szarpie się z nim, biega po samym salonie. Nie mogłam od niego oderwać wzroku. Oczy prawie wyszły mi z oczodołów i nie miałabym problemów, gdyby to zrobiły. Tomek krzyczał moje imię, wołał po pomoc, a potem padł martwy wraz z nim ogień zniknął. Teraz pamiątką po tej strasznej chwili był popiół.

- Jak mogliście? Jak? - wrzeszczałam łamiącym się głosem.

Czarownica, bo jak nazwać inaczej osobę jej pokroju, spojrzała na mnie współczująco.

- Jeszcze nieraz spotkasz się ze zdradą i cierpieniem – zapowiedziała mi ze smutkiem. - Ale gdybym tego nie zrobiła, chłopak narobiłby tobie kłopotów. Zamierzał cię zabić.

- A wy może nie? - szarpałam się z kimś za mną, a gdy na tą osobę spojrzałam, był to mi nieznany jakiś facet z trzydziestką na karku. Miał gęste, czarne włosy z blond pasemkami. Miał też bezkresne, onyksowe spojrzenie. - Kim jesteś, do cholery?

- Jestem Lucjan – przedstawił się ochrypłym głosem, nie ukrywając zdziwienia.

- Wilkołak – syknęłam, kipiąc ze złości. Spojrzałam na blondynkę. - A ty kim jesteś, wiedźmo?

Nigdy nie zachowywałam się tak, jak dziś. Coś nakazywało mi zemścić się za chłopaka i mówiło, że to ich muszę sprowokować do walki.

- Jestem wiedźmą – powtórzyła z pustym wzrokiem. Kiedy ocknęła się, odwróciła się do mnie. - Nazywam się Jagoda i jestem czarownicą.

Szarpałam się w miejscu, ale Lucjan ani widział mnie puścić. Jagoda prosiła mnie, bym się uspokoiła, bo stracę siłę i przytomność, gdyż krew jakiegoś wampira, który zapewne stał za mną i trzydziestolatkiem, może przestać działać.

Gniewnie przeklinałam to na dziewczynę, to na mężczyznę. Patrzyłam przy tym na popiół, który zdawał się być nic niewart.

- Co się dzieje? - zapytał ktoś od wejścia do salonu. Wszyscy razem spojrzeliśmy w tamtą stronę. Franc miał na sobie potargane, zakrwawione dżinsy i biały ręcznik przerzucony przez ramię. Teraz, widząc go bez koszulki, z mnóstwem ran ciętych, mogłam zauważyć dobrze umięśnione ciało i parę blizn.

- Katerina się rzuca – odpowiedział nieznany mi wampir. Owa istota podeszła do do bruneta i mogłam spojrzeć, że to śliczna szatynka. Patrzyła na dwudziestolatka jak na obrazek. Dotknęła jednej jego rany, przesunęła po niej palcem i zlizała krew z palca, nie odrywając z niego oczu. Franc zdjął ręcznik z ramienia i otarł się. Minę miał niezwykle nieczytelną.

Kiedy spostrzegł mój wzrok, zrobiło mi się słabo i zemdlałam.

Obudziłam się w pokoju, którego pierwszy raz widziałam na oczy. Był skromny, z mnóstwem starych książek na półkach, z wielkim fortepianem w centrum pomieszczenia i z laptopem w kącie.

Nie ruszałam się. Wzrokiem pochłaniałam każdy centymetr ściany. Sufit był nieskazitelnie biały, a reszta tonęła w brązie i czerni.

Dopiero po paru minutach uświadomiłam sobie, że ktoś mnie obserwuje. Podniosłam się niechętnie, oparłam głowę wyżej, niż kiedy leżałam, i mogłam swobodnie rozeznać się w sytuacji. Na początku nie poznałam wysokiego blondyna. Musiałam wytężyć dziwnie słaby wzrok i bardzo mocno się skoncentrować. Kiedy obraz się wyostrzył, ów chłopak siedział plecami do mnie i rozmawiał z kimś przez telefon.

- Ana, nie rozumiesz – jęczał. - To, że nie odpisuje, nie znaczy, że zaginęła. Jestem pewien, że dobrze się czuje. A jak wróci, to cię wyśmieje. Mówię ci! A możesz mi nie wierzyć, grunt, żebyś się nie martwiła, dobrze?

Telefon wydał dźwięk charakterystyczny przy rozłączeniu się. Nieznajomy siedział tak przez chwilę i widocznie się nad czymś zastanawiał.

- Łukasz? - usłyszałam głos. Zaraz potem pojęłam, że to był mój głos.

Blondyn odwrócił się i przede mną promieniowała ze szczęścia twarz brata mojej przyjaciółki. Zapiszczałam ze szczęścia, choć w głębi duszy cichy głosik poszeptywał mi, że i on może być zagrożony. Usiadłam i rzuciłam się w objęcia studenta medycyny.

A on czule pogłaskał mnie po głowie i ucałował mnie w czoło.

- Martwiłem się o ciebie, aż dostałem wiadomość, że mogę ci pomóc – szeptał. - Potrzebowali dla ciebie lekarza, a ja się już trochę znam na tym, więc...

- Och, skończ! - krzyknęłam, płacząc. - Mów, co z moimi przyjaciółmi! Rozmawiałeś z Anastazją!

- Siostra martwi się o ciebie, bo skończyłaś do niej pisać. A brat Maksa zaginął, przez co tym bardziej wszyscy się o ciebie niepokoją. Mówi się, że ty, Tomek i Klaudia jesteście ofiarami tej samej bestii. Ale twoi rodzice ciągle powtarzają, że wyjechałaś za granicę, żeby odciąć się od zmartwień. Jednak nikt nie dał się nabrać.

Szepnęłam coś cicho pod nosem. Łukasz posłał mi smutny uśmiech, a potem głośno westchnął i rozejrzał się po pokoju.

- Franc. Jak na potwora to nieźle się urządził. Powiedział mi, że budowanie tej willi zajęło jemu i jego kompanom jedynie miesiąc. Potem zaczął cię szukać i pomylił cię z Klaudią. Kiedy jednak zauważył błąd, było za późno. Musiał ją zabić... A jak skończę ci pomagać, to usunie ze mnie całą pamięć o tobie i wszystkich tych wampirach. Nie zabije mnie ze względu na ciebie.

Prychnęłam z całą pogardą. On zabijał każdego na drodze albo jego „rodzinka” robiła to za niego. Klaudia, Tomek... Nie bał się zabić starych, najedzonych wampirów i swojego przyjaciela. Zrobił to przeze mnie... Nie wiedziałam, czy cieszyć się z tego, że w jakiś sposób zależało mu na mnie, czy płakać, bo tyle osób nie żyje przez nic niewartą Katerinę Luciano.

- A teraz, moja ulubiona pacjentko, idź spać. Musisz nabrać sił, a jak się obudzisz, przyniosę ci jakieś śniadanie – wskazał na okno, za którym rozciągał się obraz czarnego nieba z mnóstwem małych gwiazdek. Serce mi podskoczyło i zrobiło kilka obrotów na ten widok. - Jest teraz noc. Zdziwiłem się, że kilka godzin po tej całej... sytuacji się obudziłaś. Mój przełożony zawsze podkreślał, że to normalne, jak pacjent jest w krótkiej śpiączce.

Położyłam się wygodnie w łóżku i przymknęłam oczy. Przyjaciel opatulił mnie ciepłą kołdrą i szepnął „dobranoc” z uśmiechem. Słyszałam jego kroki, jak odchodził, więc otwarłam oczy.

- Mam pytanie – odezwałam się. - Czyj to pokój?

Nie dawało mi to spokoju, bo w pomieszczenie ktoś dał coś od siebie. Musiał być to czyjś pokój.

- Och, tego wampira – mruknął Łukasz, przyglądając się mojej twarzy. - Wiesz, tego macho, Francois.

______________________________

Specjalnie dziś dodałam tą notkę z okazji mojej szesnastki. :D

Tu gify postaci:

Łukasz

Tomek

Jagoda

A poza tym MUSIAŁAM i to dać:

ORLANDO JEST BOSKI <3

Pozdrawiam!